Ο πιο αδικημένος σήμερα στο ελληνικό ποδόσφαιρο είναι ο ποδοσφαιριστής. Για τα προβλήματά του δεν συζητά κανείς αλλά γι' αυτό φταίει πολύ και ο ίδιος που είναι και ο πρωταγωνιστής. Άλλωστε όλα όσα γίνονται για το ποδόσφαιρο γίνονται ώστε τελικά να μπουν 22 ποδοσφαιριστές μέσα σε ένα γήπεδο και να παίξουν για 90 λεπτά μπάλα. Και εδώ σε αυτή τη χώρα μιλάμε για έναν Έλληνα ποδοσφαιριστή απλήρωτο, ακατοχύρωτο, φοβισμένο, χωρίς σοβαρό συνδικαλιστικό όργανο, που δεν απαιτεί, που δεν κυνηγά τα δικαιώματά του γιατί φοβάται πως, αν κάνει προσφυγή, οι πρόεδροι θα του κολλήσουν την ταμπέλα "ο προσφυγάκιας" και στο τέλος θα μείνει χωρίς δουλειά. Κι από τη μια βλέπεις υψηλά και προκλητικά συμβόλαια και από την άλλη φτώχεια και δυστυχία.
Το πιο πιθανό τέλος ενός ανθρώπου που δεν επιδιώκει το κέρδος είναι να φύγει διωκόμενος και υβριζόμενος. Εγώ είμαι προετοιμασμένος για κάτι τέτοιο. Απλά αυτό που θέλω είναι όταν αποχωρήσω από τον Απόλλωνα να έχει δημιουργηθεί η κατάλληλη διάδοχη κατάσταση. Στόχος μου είναι να μπορέσω να βάλω τον Απόλλωνα σε μια βάση ώστε να μπορέσει να συνεχίσει και χωρίς τον Βελλή. Αυτό θα είναι σαν να έχουμε πάρει το Champions League. Να μείνει κάτι και μετά... Όμως δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι θα το επιτύχω».